Κατευνάζουν τον ηδονισμό για να ξορκίσουν τον θάνατο, σε έναν καθοριστικό δίσκο, πίσω από το φερμουάρ του οποίου θα τους ακούμε πάντα στην πιο άμεση, ειλικρινή και (ενίοτε) ωμή πτυχή τους...

Σαμπλάρει συνολικά 164 διαφορετικούς καλλιτέχνες(!), βάζοντας λ.χ. τον Elton John να χορεύει για τους Pharcyde, με αποτέλεσμα να δημιουργείται η φευγαλέα αίσθηση μιας ποπ ονείρωξης...

H κιθαριστική rock 'n' roll μυθολογία των 1980s στα καλύτερά της, σε έναν δίσκο όπου η αγριάδα μετουσιώνεται σε υπολογισμένη αλητεία, εν μέσω ορισμένων αξέχαστων σόλο του Slash και των τσιρίδων του Axl Rose...

Στην καλύτερη στιγμή τους, έπεισαν τους πάντες ότι ήταν πράγματι η πιο επικίνδυνη μπάντα της Αμερικής, γράφοντας τραγούδια που δεν ζορίζονταν για να φανούν σπουδαία...

Ονειροπόλα ομορφιά της ύστερης νεότητας; Ή γοητευτική αποδοχή της βαθιάς ενηλικίωσης; Δύσκολες αποφάσεις...

Ακόμη κι αν εδώ δεν νιώθουμε ακόμα τα πούπουλα και τη χρυσόσκονη, είναι το καλωσόρισμα στο φαινόμενο Elton John, αλλά και το πρώτο του άλμπουμ που πήγε στο νούμερο 1...

Δεν έπαιξαν μόνο με τη μπιτλική τραγουδοποιία αυτοί οι Καναδοί, αλλά (ηθελημένα ή μη) και με τον ίδιο τον μύθο των Σκαθαριών, με αποτέλεσμα πολλοί να νομίζουν ότι ήταν οι Beatles που είχαν βγάλει τον δίσκο...

Εκρηκτικός συνδυασμός αλαζονείας, άπλετου χιούμορ, έξυπνων ποπ αναφορών και κυνικής αυτοαναφορικότητας, με βαριά την παρακαταθήκη των Buzzcocks...

Ο Jason Lytle μπήκε στη νέα χιλιετία ανοίγοντας έναν διάλογο με το OK Computer των Radiohead, που εν μέρει τον έφερε τελικά στην άλλη όχθη, καθώς κράτησε τη singer-songwriter φόρμα για να φιλτράρει τους προβληματισμούς της ανατέλλουσας τεχνολογικής εποχής...

Με αρκετή αμεσότητα, με προσωπική ματιά και με έξυπνους ελιγμούς, βρήκε τα τραγούδια με τα οποία μπορούσε να μιλήσει όχι μόνο για τα βιώματά της, αλλά και για τη ζωή μερικών ακόμα χιλιάδων κοριτσιών –παίζοντας συγχρόνως με τις φαντασιώσεις των αγοριών...