Στο 2ο τους άλμπουμ, τα αδέρφια Ron & Scott Asheton, o Dave Alexander και ο Iggy Pop (κυρίως ο τελευταίος) κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: τη μουσική να ακούγεται σαν σεξ...

Υπήρξαν οι Oasis της γενιάς τους, έχοντας τη μουσική να διογκώνει τον μύθο δίπλα στην «αλητεία». Και εκείνος ο 2ος δίσκος ανέδειξε τον Pete Doherty στον τελευταίο παλαιάς κοπής rock star της Βρετανίας...

Πριν την acid έκρηξη του Screamadelica, εξερεύνησαν την πιο σκληρή πλευρά της δισκοθήκης τους, με τον Bobbie Gilespie να αποκαλύπτει την εμμονή του με τον Mick Jagger...

Mόνο να γελάσουμε μπορούμε με το Pitchfork, που το 2001 βαθμολόγησε με ένα σνομπ 3.5 στα 10 έναν δίσκο που δείχνει τι σημαίνει καλή ενσωμάτωση μιας ιδέας και μιας φαινομενικά «ξένης» αισθητικής...

Κατευνάζουν τον ηδονισμό για να ξορκίσουν τον θάνατο, σε έναν καθοριστικό δίσκο, πίσω από το φερμουάρ του οποίου θα τους ακούμε πάντα στην πιο άμεση, ειλικρινή και (ενίοτε) ωμή πτυχή τους...

Σαμπλάρει συνολικά 164 διαφορετικούς καλλιτέχνες(!), βάζοντας λ.χ. τον Elton John να χορεύει για τους Pharcyde, με αποτέλεσμα να δημιουργείται η φευγαλέα αίσθηση μιας ποπ ονείρωξης...

H κιθαριστική rock 'n' roll μυθολογία των 1980s στα καλύτερά της, σε έναν δίσκο όπου η αγριάδα μετουσιώνεται σε υπολογισμένη αλητεία, εν μέσω ορισμένων αξέχαστων σόλο του Slash και των τσιρίδων του Axl Rose...

Στην καλύτερη στιγμή τους, έπεισαν τους πάντες ότι ήταν πράγματι η πιο επικίνδυνη μπάντα της Αμερικής, γράφοντας τραγούδια που δεν ζορίζονταν για να φανούν σπουδαία...

Ονειροπόλα ομορφιά της ύστερης νεότητας; Ή γοητευτική αποδοχή της βαθιάς ενηλικίωσης; Δύσκολες αποφάσεις...

Ακόμη κι αν εδώ δεν νιώθουμε ακόμα τα πούπουλα και τη χρυσόσκονη, είναι το καλωσόρισμα στο φαινόμενο Elton John, αλλά και το πρώτο του άλμπουμ που πήγε στο νούμερο 1...